Indra Sinha - Powrót do Indii, e-book, I, pobierz pdf

Home Fowles, Fitzgerald, r04 06 (9) R 22MP (3) 45 (3)

Linki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ISINHA

Powrót do Indii

Z angielskiego przełożył GRZEGORZ KOŁODZIEJCZYK

WARSZAWA 2005

Tytuł oryginału: THE DEATH OF MR LOVE

Redakcja: Beata Słama Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski Projekt graficzny okładki i serii: Andrzi

ISBN 83-7359-116.

\r£

Dystrybucja i AM Q

ЇН Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa tel./fax (22)-631-4832, (22)-632-9155, (22)-535-0557 www.olesiejuk.pl/www.oramus.pl

Wydawnictwo L & L/Dział Handlowy

Kościuszki 38/3, 80-445 Gdańsk tel. (58)-520-3557, fax (58)-344-1338

Sprzedaż wysyłkowa

Internetowe księgarnie wysyłkowe:

www.merlin.pl

www.ksiazki.wp.pl

www.vivid.pl

WYDAWNICTWO ALBATROS

ANDRZEJ KURYŁOWICZ

adres dla korespondencji:

skr. poczt. 55, 02-792 Warszawa 78

Wydanie I

Skład: Laguna

Druk: OpolGraf SA., Opole

га/05"

Książkę tę dedykuję z wyrazami serdeczności ( szacunku

Mulkowi Raj Anandowi,

który kazał mi pisać, kiedy byłem dzieckiem a gdy dorosłem, kazał mi pisać o moim dzieciństwie

„Bhalu, nazwij tę historię fikcją, jeśli chcesz, lecz musisz ją napisać z trzech powodów. Po pierwsze dlatego, że jest prawdziwa, a u jej sedna leży morderstwo sprzed czterdziestu lat, które mieszkańcy Indii wciąż pamiętają. Po drugie dlatego, iż zagrożenia* nadal żyją i nieprzerwanie biegną w przyszłość. Po trzecie, musisz ujawnić światu, że wrzawa i sensacja, wywołane procesem Nanavatiego, ukryły inną potworną zbrodnię, która pozostaje nieujawniona, a jej sprawca nie został ukarany — słowa, które napiszesz, staną się dla niego jedyną karą".

* Błąd maszynowy. Chciałem napisać „nici"1, Phoebe twierdziła, że jest to wiadomość od Mai odebrana podczas drugiego seansu w Brighton, po moim wyjeździe do Bombaju w lipcu 1999.

1 thread to po angielsku nić, a threat — zagrożenie

Pokuta

(Bombaj, kwiecień 1959)

Wczoraj wieczorem przestraszyłem prostytutkę, pracującą ciężko pod klientem w piasku upstrzonym petami. Zobaczyła mnie ponad jego ramieniem i wydała przeciągły okrzyk czystego przerażenia. Jakże podniósł mnie na duchu ten wrzask. Zwykle twarze moich współobywateli pozostają dla mnie nieprzeniknione. Jeśli ludzie w ogóle mnie dostrzegają, nie wiedzą, na co patrzą. Jakich sztuczek próbowałem, żeby zebrać wokół widownię. Wyszedłem na ruchliwą jezdnię przy Kemp's Corner, lecz nie ściągnąłem na siebie kakofonii klaksonów i obraźliwych okrzyków — tylko jeden wytrącony z równowagi motocyklista zatrąbił na mnie bez przekonania. Wspiąłem się na posąg czarnego konia przy Kalaghoda i usiadłem za królem Edwardem VII, machając ręką do przechodniów w dole, lecz tylko kilkoro podniosło głowy. Włóczę się od jednego końca Bombaju do drugiego i wszędzie widzę oczy patrzące przeze mnie na wskroś, jakby mnie nie było. Ci, którzy widzą, nie chcą widzieć. Pospiesznie odwracają wzrok. Cóż, nie stanowię przyjemnego widoku, w przesiąkniętym krwią ubraniu, z włosami zlepionymi zaschłą posoką. Hańba, mówią odwrócone twarze, ojciec własnego nieszczęścia. Po butelce, którą trzymam w ręku — pustej, sądząc z jej smętnej przezroczystości — odgadują, że nie jestem dobrodusznym wiejskim pijaczkiem, którego ciężki żywot i niesprawiedliwy świat pchnęły do topienia smutków w samogonie. Mój alkohol to szkocka po cztery stówy za flaszkę. Na etykiecie maszeruje postać w czerwonym płaszczu i cylindrze, z monoklem w oku, z którego nasze hinduskie kino zrobiło bohatera, „Jahnny Walkara", ekranowego maestro, ostatnie bełkotliwe słowo w dziedzinie pijackiej komedii. Jeśli ta historia

zostanie kiedyś sfilmowana, obawiam się, że to właśnie on

mnie zagra.

Być nienawidzonym to jedna rzecz, być wyśmiewanym — o wiele gorsza. Oskarża się mnie o brzydkie przestępstwa, do niektórych z nich mógłbym się nawet przyznać, lecz nigdy nie byłem postacią śmieszną. Ci, którzy dobrze mnie znają, powiedzieliby wam, że jestem człowiekiem spokojnym, łagodną duszą— gdyby tylko moi przyjaciele zechcieli przemówić — ale wielu z nich zaprzecza teraz, że mnie znało. Chcę mieć szansę opowiedzenia mojej historii, przedstawienia mojego punktu widzenia. Opisano mnie (mam trzydzieści sześć lat) jako „podstarzałego Lotharia, który zachował gładką, zwodniczą aparycję za pomocą Vasmolu, «czernidła do włosów, które dotrzymuje obietnic», mimo że ten uwodziciel bez serca ich nie dotrzymał... Pije zagraniczny alkohol, nabyty na czarnym rynku od przemytnika, i kupuje brązowe perfumowane papierosy Macropolo w paczkach po pięćdziesiąt sztuk. Na miejscu zbrodni znaleziono ponad czterdzieści złotych ustników od jego papierosów". Jestem, jak się wydaje, rozpustnym łotrem, cynicznym dżinem, butelki whisky, oddanym do cna występkowi, „symbolem owych bogatych, skorumpowanych, niemoralnych i z gruntu aspołecznych sił, które traktują naród i jego integralność jak towar na sprzedaż". To cytat z „Blitza", ukochanego w tym mieście brukowca specjalizującego się w skandalach, który chciałby, aby czytelnicy uwierzyli, że jestem zdolny do popełnienia morderstwa.

„Niektórzy, pisze «Blitz», chcieliby zrzucić to budzące zgrozę wydarzenie na karb nieznośnego upału obecnej pory roku, lecz jest to błąd. Tacy jak on nie dzielą losu zwykłego człowieka. Żyją i poruszają się w świecie przywileju. Za swoje grzechy, zbrodnie i występki oni i tylko oni ponoszą winę". Ośmielę się teraz o coś was poprosić: uwierzcie mi. To, co się stało, jest niewytłumaczalne i szalone, i tylko imbecyl winiłby pogodę, lecz nie była to moja wina.

Upał w Bombaju, w ciągu ostatnich kilku dni poprzedzających deszcze, słynie z tego, że doprowadza ludzi do obłędu. Wilgoć zamienia pachy w lepkie bagna, czołga się pod ubraniem niczym gromady owadów; tłusty, kleisty brud sprawia, że

kołnierzyki i mankiety stają się czarne po godzinie noszenia, miasto zamienia się w rozbuchane kłębowisko ciał, a sen jest niemożliwy, bo upał wisi jak zaraza w pokojach pozbawionych powietrza. W biedniejszych częściach miasta, w chawlach i slumsach, o tej porze roku zdarza się więcej morderstw niż o jakiejkolwiek innej. Są to, rzecz jasna, enklawy socjalizmu. „Blitz" podaje: „Robotnik podciął żonie gardło, bo nie chciała mu zrobić herbaty. Jego adwokat w sądzie małej sesji zauważył żartobliwie, że o tej porze roku jedynym argumentem przemawiającym na korzyść oskarżonego, jest «gorączka chwili»".

Nawet tam, gdzie skromne dochody pozwalają, by każda rodzina miała swoje własne miejsce do życia, sytuacja nie wygląda lepiej. W całym mieście ludzie stłoczeni w pomieszczeniach oddzielonych cienkimi jak papier przepierzeniami włączają wentylatory i otwierają okiennice, żeby złapać choćby najlżejszy powiew wiatru, lecz morze zieje cuchnącym oddechem zwierzęcia, a jego wątły podmuch wnet niknie w labiryncie ulic. Dociekliwe oko „Blitza" zauważa: „Młodzi mężczyźni, leżąc na plecach, słyszą, jak pary kładą się do łóżek, i ciemny wąż wślizguje się im do żył".

Zamożni bez wątpienia unikają tego losu. Na wzgórzu Mala-bar, gdzie stoją pałacyki i eleganckie rezydencje z oknami wychodzącymi na Morze Arabskie i wielkimi drzwiami, pilnowanymi przez chowkidarów, czekają zastępy służących, a na parkingach grupki szoferów grają w karty. My, rozleniwieni sjestą bogacze, zamykamy się szczelnie w naszych klimatyzowanych pokojach, odcinając się od słonecznego żaru, gorączki i cierpiącego świata.

W taki właśnie dzień, w takim pokoju, leżałem nago na łóżku, rozmyślając o kobietach, które w nim posiadłem. Za oknem kołysały się kanie, a w dole, czterdzieści metrów niżej, krzyczało morze. Było tych kobiet parę, przyznaję, lecz uwodzicielem nie jestem. Nigdy świadomie nie dążę do tego, żeby kobieta się we mnie zakochała. To dzieje się naturalnie. Wiem, jak być czarującym. Wiele kochanek mówiło mi jednak, że trudno pojąć, jak to się dzieje, że choć moja twarz wciąż nosi ślady walki, wyglądam jak gwiazdor filmowy — mocna szczęka, prosty nos i gęste brwi ocieniające oczy zdolne do wielkiej

czułości. Mam szerokie usta, łatwo układające się w uśmiech. W zaułkach przy ulicy Mohammeda Alego można kupić najrozmaitsze napoje, które mają cię uczynić nieodparcie pociągającym dla przeciwnej płci. Pewien znajomy mieszał porcję drobinek złota wartą setki rupii ze swoim nasieniem i wcierał sobie tę miksturę za uszami, lecz do takich rzeczy uciekają się ignoranci i desperaci. Szczery uśmiech nic nie kosztuje, a jest bardziej skuteczny.

Szczególnie oburzyła mnie sugestia (znowu „Bhtz ), jakobym posługiwał się narkotykami, żeby zaciągać kobiety do łóżka. Anglohinduska przedstawiająca się jako „Angela" opowiedziała rzewną historię o tym, jak to — ignorując jej łzy i powoływanie się na ufnego męża oraz małe dziecko w domu — nakłaniałem ją do ściągnięcia bielizny. Sesje te — bo było ich kilka — za każdym razem odbywały się wbrew jej woli, przy sparaliżowanym poczuciu moralności. Jak to możliwe? Kobieta tego nie wyjaśnia, mówi tylko, że raz, gdy „obrzydzenie do samej siebie przyprawiło ją o mdłości", wyciągnąłem papierek z żółtym proszkiem w środku i kazałem jej go zażyć, bo dzięki temu miała poczuć w sobie „iskrzącą energię". Kilka miesięcy później, jadąc pociągiem na południu Indii, podsłuchała, jak złowieszczo wyglądający mężczyzna opowiada o pewnym żółtym miłosnym eliksirze, który, podany ofierze, sprawia, iż ta zaczyna czuć się „niesłychanie ożywiona". Szkoda, że nie jestem w stanie oskarżyć „Angeli" o oszczerstwo, gdyż wiem dokładnie, kim jest, i z całą pewnością mogę zaświadczyć, że oddawała się cudzołóstwu z niekłamaną rozkoszą jedyny zaś proszek, jaki mi się z nią kojarzy, to ten, którym była grubo posmarowała jej górna warga.

Nie, ja nigdy nie robię pierwszego kroku, a jeśli rzeczywiście słynę z tego, że podchodzę na przyjęciach do pięknych kobiet i mówię: „Wygląda pani na samotną czy zechce pani zatańczyć?", proste uczynki płynące z ludzkiej dobroci nie czynią ze mnie uwodziciela. Jeśli o to chodzi, nie jestem też zwodzicie-lem. Przyznaję, że często prowadziłem więcej niż jeden romans naraz lecz nigdy nie udawałem, że jest inaczej. Zawsze na samym początku stawiałem sprawę jasno: „Będziemy przyjaciółmi. Będziemy się dobrze bawili, lecz nie oczekuj, że zrezyg-

nuję z innych przyjaźni". Czy to moja wina, że niektóre zatykały na to uszy? Nie jestem gotów, by zostać mężem. Właśnie dlatego trzymałem się zasady, by spotykać się tylko z mężatkami. Jeśli miały dzieci, tym lepiej, bo trudniej im było zrezygnować z małżeństwa. „W wieku trzydziestu sześciu lat wciąż jest kawalerem", mówią ci, którzy pragną mnie oczernić. „Żadna przyzwoita kobieta nie chciała za niego wyjść". Och, gdybyż to była prawda.

Nie mogę jednak pozwolić, by podobne zmartwienia zakłóciły tok mej opowieści. Wróćmy do tego nieznośnego, parnego popołudnia przed porą deszczową. To straszne wydarzenie miało dopiero nadejść, a mnie zaprzątały inne myśli, gdy leżałem na łóżku, słuchając przenikliwych krzyków kań. Była czwarta. Na zewnątrz, na ulicach, przechodnie zostawiali odciski w asfalcie. Miałem zwyczaj przychodzić o tej porze z biura do domu, żeby uciąć sobie drzemkę. Morze, krzyki ptaków i przypominające niestrawność gulgotanie klimatyzacji usypiały mnie momentalnie, lecz tego dnia leżałem z otwartymi oczami; z okolic poduszki unosiła się wąska kolumienka papierosowego dymu, a w popielniczce koło mojej głowy gromadziły się złote niedopałki. Miałem problem. Musiałem się pozbyć dziewczyny...

Dwójka była błędem. Wiedziałem to od samego początku. Większość kobiet przychodzących do mojego łóżka to prag-matyczki, wiedzące dokładnie, co robią i mające swoje powody, żeby oszukiwać mężów. Lecz Dwójka była niebezpieczna. Była romantyczką Już wcześniej zauważyłem tę cechę u Angielek, które — choć nie są z natury bardziej niewierne od swych hinduskich odpowiedniczek — żywią naiwną wiarę w prawdziwą miłość, której Hinduski, zmuszone, by nauczyć się kochać nieznajomych, za których wychodzą nie mają.

„Oddałam się w twoje ręce", rzekła do mnie Dwójka niedługo po tym, jak się poznaliśmy. „Chcę należeć do ciebie bez reszty". Zwykle gardzę tego rodzaju sentymentalizmem. Nie powinienem był jej zachęcać.

Poznałem Dwójkę, ponieważ miałem romans z jedną z jej najlepszych przyjaciółek, do której była tak niesamowicie podobna, że mogłyby być bliźniaczkami. Były prawie w tym

samym wieku i prezentowały ten sam typ urody — Avy Gardner w Bosonogiej contessie — z ciemnymi falującymi włosami i wysokimi łukami brwi nad oczami, które zdają się nieomal wyzywać mężczyzn, by poznali ich właścicielkę. Jakby tego było mało, nawet ich imiona brzmiały podobnie. Wszyscy bez przerwy je ze sobą mylili. Kiedyś, gdy jeszcze się przyjaźniły — zanim pokłóciły się o mnie — spędziły cały wieczór w klubie Willingdon, udając jedna drugą i flirtując bez opamiętania na rachunek przyjaciółki. „Mój mąż wyjeżdża w przyszłym tygodniu, niech pan do mnie zadzwoni", wydyszała Jedynka w ucho libańskiego bankiera ze szczęką iguany, i podała numer telefonu Dwójki. Dwójka posłała swój najsłodszy uśmiech sędziemu Sądu Najwyższego, który głaszcząc ją po ramieniu, proponował, że nauczy ją hindi, a potem wręczyła mu wizytówkę Jedynki. Pomarszczona, słynąca z rozwiązłości lordowska mość nie miał pojęcia, że mój romans z Jedynką już się zaczął.

Później Jedynka podeszła do mnie ze śmiechem i przedstawiła Dwójce.

— Wiem już o tobie wszystko — oznajmiła Dwójka, gdy jej przyjaciółka zostawiła nas samych. — Masz niczego sobie reputację. — Wciąż była w nastroju do flirtowania. — Czy to bezpieczne, pokazywać się z tobą publicznie? — Jej podobieństwo do Jedynki było uderzające. Miała te same szare oczy z lekko opadającymi powiekami i wyćwiczone spojrzenie przez zasłonę rzęs, które uważała pewnie za rozmarzone.

— Reputacja to jedno, a prawda drugie.

— Mówią, że próbujesz uwieść każdą kobietę, z którą rozmawiasz.

— A ty jak uważasz? Czy próbowałem cię uwieść?

— Nie — odparła. — Więc pewnie nie jestem dla ciebie atrakcyjna.

W rzeczywistości było inaczej, lecz nie z powodów, które mogły przyjść jej do głowy. Zazwyczaj pociąga mnie nie uroda, lecz jakaś drobna osobliwość. Jeśli widzę, na przykład, cienkie usta, które ich właścicielka próbuje powiększyć szminką, chcę się dowiedzieć, jak kobieta tak świadoma brzydoty swoich ust wykorzysta je przy pocałunku. Ulotna cecha wzbudzająca moje

zainteresowanie nie musi być fizyczna. Jeśli widzę rozbawienie, niepokój lub nawet pogardę — co się zdarzało — w oczach kobiety, z którą rozmawiam, nie mogę przestać się zastanawiać, co w nich ujrzę, patrząc z odległości kilku centymetrów podczas aktu miłosnego.

Osobliwością Dwójki było jej podobieństwo do Jedynki.

To oczywiste, że trudno było się temu oprzeć. Jak głęboko sięga to podobieństwo? Czy pocałunki Dwójki będą smakowały tak jak pocałunki Jedynki? Jedynka robiła w łóżku dużo hałasu, stękała i popiskiwała. A Dwójka? Jedynka lubiła pozycję misjonarza. A Dwójka? Po stosunku, poprawiając makijaż przed lustrem, Jedynka siadała wyprostowana, wciągała policzki, unosiła brwi i spoglądała na siebie jak wyniosła księżna. Dwójka pochylała się, zerkała przez przymknięte powieki, marszczyła brwi i układała usta w dziwne czworokąty. Chwilami twarz spoglądająca z lustra mogła należeć do każdej z nich. W czasie jednej z naszych pierwszych sesji zwróciłem się do Dwójki imieniem jej sobowtóra. Łatwo było o taką pomyłkę. Dopiero kiedy ujrzałem wpatrujące się we mnie z lustra gorejące oczy, zrozumiałem swój błąd. Pierwszy z wielu.

Dwójka lubiła wbijać paznokcie w moje plecy — Bóg jeden wie, gdzie nabrała tego niemiłego zwyczaju; kiedyś, będąc w łóżku z Jedynką, zaskoczyłem ją, prosząc, by pozwoliła mi obejrzeć swoje paznokcie. Były obgryzione do żywej skóry. Przeprosiła i powiedziała, że na specjalne okazje zakłada sztuczne paznokcie, które przykleja się klejem do prawdziwych. Klej nie był zbyt dobry, więc paznokcie czasem przylepiają się do lepkich powierzchni. Podczas eleganckiego przyjęcia, na którym podawano sobie talerzyki zjedzeniem, Jedynka z przerażeniem spostrzegła, że szkarłatny pazur krąży między gośćmi, wbity w kanapkę z ogórkiem. Dwójka nigdy nie opowiedziałaby mi takiej historyjki, przedstawiającej ją w niekorzystnym świetle. Niebawem odkryłem, że największą różnicą między nimi jest poczucie humoru Jedynki.

stało się jasne, że spotykam się z obydwoma, co było , zareagowały całkiem odmiennie. Jedynka śmiechem — co było godne podziwu, bo

widziałem, że jest zraniona — natomiast Dwójka wpadła we wściekłość i zrujnowała mi policzek swoimi paznokciami-szty-letami.

— Czego się spodziewałaś? — zapytałem. Było bardzo ważne, żeby zdusić sprawę w zarodku. — Kiedy się poznaliśmy, wiedziałaś, że spotykam się z twoją przyjaciółką. Dlaczego sądziłaś, że z nią zerwę? Jeśli chcesz nadal zachowywać się w ten sposób, nie mogę się z tobą widywać.

Rozpłakała się i oznajmiła, że jest we mnie zakochana. Potem zrobiła tę uwagę o oddaniu się w moje ręce. Powinienem był wyrzucić ją z mieszkania. Ja natomiast, nie wiem dlaczego, powiedziałem łagodniejszym tonem:

— Ona się we mnie zakochała. Chce, żebym się z nią ożenił, ale ty znasz moje uczucia... — Upłynęło kilka minut. Wróciliśmy do łóżka, a zadrapania na moim policzku wciąż czerwieniły się od krwi. Dwójka powiedziała:

— Ja też chcę za ciebie wyjść. Wiesz o tym, prawda? Tak zaczął się czas — nie trwał długo, może ze cztery

miesiące — w którym, jeśli mam być szczery, zachowywałem się bardzo nieładnie. Grałem jedną przeciw drugiej. Rywalizacja sprawiła, że stały się jeszcze bardziej gorliwe. Każda pisała listy, które czytałem na głos rywalce. Każdą przekonywałem, że druga nic już dla mnie nie znaczy, że już z nią nie sypiam. Przestałem oponować, kiedy mówiły o małżeństwie, pozwoliłem każdej wierzyć, że zdobywa przewagę. Nawet sam wspominałem o ślubie. Rzecz jasna, żadnej nie podobała się ta sytuacja. Jedynka, robiąc dzielną minę, powiedziała, że żal jej Dwójki.

„Widziałam się wczoraj z Dwójką, napisała do mnie. Ona musi mnie nienawidzić. Miała taką ściągniętą twarz i zaciśnięte usta, ręce jej się trzęsły, kiedy przypalała papierosa. Zachowywała się z zimną uprzejmością... Mówiłeś, że musisz się jej strzec, ale nie pamiętałeś wyrażenia, o które ci chodziło, więc z myślą o Tobie przypomniałam sobie wszystkie powiedzenia zaczynające się od «Strzeż się». Strzeż się psa? Strzeż się litości? Strzeż się id marcowych. Strzeż się Greków przynoszących dary (whisky z przemytu)? A Chrystus, o ile się nie mylę, rzekł: «Strzeżcie się jasnowidzów»?".

Dwójka napisała: „Najdroższy, w ciągu tych ostatnich kilku dni coś się stało. Jestem w Tobie tak bardzo zakochana i tak bardzo pragnę z Tobą być, że wszystko inne wydaje się nieważne. Nigdy nie uważałam się za osobę szczególnie egoistyczną, lecz teraz chcę być do cna egoistyczna i myśleć wyłącznie o sobie... Po raz pierwszy zrozumiałam, co będzie, jeśli się stracimy, i być może po raz pierwszy uświadamiam sobie, że tak czy inaczej ktoś będzie skazany na wielkie nieszczęście...".

Oba te listy dotarły do mnie w ciągu kilku dni, jeden po drugim. Odłożyłem je do tekturowego pudełka, które trzymam pod łóżkiem, by przechowywać takie właśnie rzeczy.

Któraś z nich musiała odejść, ale która? Postanowiłem rzucić Dwójkę, ze względu na jej talent do wybuchów i dąsy, kiedy całkiem niespodziewanie Jedynka podbiła stawkę. Weszła sama do mieszkania — miała klucz, w przeciwieństwie do Dwójki — i zobaczyłem ją dopiero wtedy, gdy znalazła się w mojej sypialni i ze śmiechem zaczęła się rozbierać. Potem, leżąc w moich ramionach, powiedziała, że ma dobre wieści.

,,Mów", powiedziałem. Nachyliłem się nad nią, czule wodząc palcami wokół jej ust, spodziewając się, że usłyszę, iż jej mąż znów wyjeżdża. Często odbywał długie podróże, w czasie których byliśmy wolni. Zaświtała mi myśl o całych nocach spędzonych razem, może wycieczce na Goa. Ona tymczasem obwieściła, że jest w ciąży.

Przeraziłem się. Nie wierzyłem, że jest zdolna do takiej obłudy. Dlaczego przestała brać środki zapobiegawcze? Ukryłem gniew, na ile to było możliwe, i wyjaśniłem, że w tej chwili małżeństwo jest niemożliwe. Będzie musiała zachować cierpliwość. Tymczasem ja się wszystkim zajmę. Kiedyś przyjdzie czas na inne dzieci.

Dwójka uradowała się, słysząc o tym.

— Boi się ciebie stracić — powiedziała. — Hokus-pokus, i jest w ciąży. Poza tym, to nie może być twoje dziecko, bo wy przecież przestaliście... no wiesz? — W jej triumfalizmie było coś bardzo niskiego. щ

— Ty przynajmniej nie masz się czego obawiać — powiedziałem. — Po tym, co się stało, ona nigdy więcej nie będzie ze mną rozmawiała.

— Со? — zapytała. — Powiedz mi. Co się stało?

Więc jej powiedziałem. Pokłóciliśmy się z Jedynką. Rozgniewała się i krzyczała: „Co cię opętało? Oszalałeś?". „To ty oszalałaś, odparłem. Naprawdę uważasz, że powinienem się żenić z każdą kobietą, z którą spałem?".

Rozmawiałem z Jedynką jeszcze raz. Zadzwoniła nazajutrz, żeby dowiedzieć się, czy zmieniłem zdanie. Powiedziałem, że nie pozwolę się szantażować. Słyszałem, jak płacze po drugiej stronie linii. Potem spytała zimnym głosem, czy mam świadomość, że będzie musiała zrobić sobie skrobankę.

— Rób to, co trzeba zrobić — odparłem.

Zapadła długa cisza, a potem Jedynka wypowiedziała moje imię, to, które oznacza Miłość, i rzekła, jak gdyby strofowała dziecko:

— Kochanie, opamiętaj się, proszę cię. Mówimy o twoim dziecku. Aborcje są niebezpieczne. Nielegalne, a do tego kosztowne. Przecież nie chcesz, żebym przez to wszystko przechodziła?

— Jeśli to kwestia pieniędzy — odparłem — jestem gotów zapłacić.

Odłożyła słuchawkę.

Parę tygodni później odebrałem jej następny telefon; coś trzaskało na linii, sygnał zanikał, przerywały g0 głośne huki i grzmoty, jak gdyby zastęp dżinów przesuwał kufry w pustym domu. Jedynka powiedziała, że szaleje burza. Ledwo słyszałem jej głos. Poinformowała mnie, że nie jest już w ciąży — z powodu złego połączenia niewiele usłyszałem — i chyba nawiązała do jakiejś mętnej legendy z przeszłości. Lecz jej ostatnie słowa, zanim odłożyła słuchawkę, były bardzo wyraźne: „To mężczyźni tacy jak ty zasługują na śmierć, a nie nienarodzone dzieci. Przysięgam ci, będzie pokuta!".

Wkrótce potem zjawiła się Dwójka, żeby spędzić ze mną wieczór; przyszła z włosami jak szczurze ogonki, cała mokra, bo o zmierzchu złapała ją ulewa. Powiedziałem jej o telefonie.

— Pokuta! — zawołała. — Czy ona grozi, że cię zabije? Powtórzyłem jej to, co odpowiedziałem Jedynce: „Co to

znaczy? Grozisz mi śmiercią? Jestem w niebezpieczeństwie? Powinienem kupić sobie pistolet i trzymać go pod łóżkiem?".

Dwójka się roześmiała. Minęło dziewięć miesięcy.

I tak, choć niechętnie, muszę wrócić do chwili, której się bałem, do morza, krzyku ptaków i upału. Leżąc na łóżku i tęskniąc do dotyku innych palców niż moje, pragnę, by sprawy przybrały nie taki obrót. Pozbywszy się Jedynki, czuję, że Dwójka zaczyna mnie nużyć. Paple bez końca o małżeństwie, lecz w odróżnieniu od Jedynki, nie znalazła na mnie haka. Rozpaczliwie usiłuję się jej pozbyć. Próbowałem ostudzić jej zapały. Stwierdziłem, że powinniśmy poddać próbie nasze uczucia, nie widując się przez miesiąc. Zgodziła się, lecz bez entuzjazmu. Jesteśmy w połowie tego miesiąca, ale ona pisze do mnie dzień w dzień coraz bardziej desperackie listy o tym, jak daremne jest dla niej trwanie w małżeństwie, i o tym, że nie może znieść myśli o życiu beze mnie. Jestem gotowa, pisze, poświęcić wszystko, zrobić coś drastycznego. Najbardziej boi się tego, że już jej nie chcę. Listy powtarzają się. Kilka ostatnich wylądowało w pudle, nieodpieczętowanych. Wkrótce będę musiał stanąć twarzą w twarz z Dwójką, znieść jej gniew, łzy i „coś drastycznego". Miesiąc prawie już upłynął i nie można dłużej odwlekać tej okropnej chwili.

Leżąc rozciągnięty na łóżku, nie wiem, że moja przyszłość została już przypieczętowana. Mój słuch odnotowuje daleki dzwonek, ale nie mogę przeczuwać, kto stoi przed wejściem do mieszkania i za chwilę otworzy drzwi sypialni, nie wiem jeszcze, że zdążę tylko złapać ręcznik, nim spojrzę w czarne oko rewolweru, i że rozpoczęła się już ostatnia minuta mojego życia.

ГУ

Srebrny Ganesz

(Ambona, 1958)

Moja matka, Maja, gawędziarka —jej jakże tramie wybrane imię znaczy „iluzja" — mawiała, że pisarze ponoszą szczególną odpowiedzialność za świat, gdyż mają władzę, by go zmieniać. Muszą uważać, w jaki sposób opowiadają swoje historie i komu, gdyż jest to akt, którego następstwa są nieobliczalne i nie mają końca.

Dopiero teraz, gdy sam biorę do ręki pióro, zaczynam rozumieć, dlaczego matka nigdy nie opowiedziała tej historii.

A ona zawsze była. Widzę jej nici we wzorze mojego dzieciństwa już w czasie wieczorków pod koniec lat pięćdziesiątych w Indiach, gdy Maję otaczali jej inteligentni przyjaciele — artyści, muzycy, filmowcy — w naszym saloniku pełnym świec (trzymanych ze względu na przerwy w dopływie prądu, lecz używanych tak czy inaczej) i... oczyma duszy widzę butelki z winem, lecz wiem, że to tylko moja pamięć płata mi figle. Czterdzieści lat temu nie było indyjskich win. Dzisiaj wino rośnie na zboczach wzgórz Ambona, lecz w owych czasach porastał je nietknięty las, i goście Mai musieli poprawić sobie humor za pomocą whisky destylowanej w Bangalore i nabywanej, na koszt mego ojca, w sklepach marynarki wojennej.

Muzyka, śmiech, gorące dyskusje, oto co pamiętam. Moja matka przechodzi z jednego pokoju do drugiego w jedwabnym sari, mieniącym się kolorami w świetle; kładzie płytę na gramofonie; zdejmuje książkę z półki, żeby ją komuś pokazać; przysuwa zapałkę do pałeczki kadzidła; woła Yelliję, naszą wiecznie nadąsaną kucharkę z południa Indii, żeby przyniosła

jedzenie. Kolację rzadko podawano przed północą. Jakże Maja uwielbiała te spotkania. Miała dużą czerwoną kropkę kumkum pośrodku czoła, która podkreślała jej oczy — ciemne, ogromne, błyszczące — gdy mówiła z ożywieniem. Wymykałem się z łóżka, patrzyłem i słuchałem, ukryty za kotarą. Zawsze mnie przyłapywano, rzecz jasna, i wyciągano w piżamie przed towarzystwo, besztano, poklepywano i chwalono, a potem mogłem siedzieć przez jakiś czas ze szklanką soku cytrynowego i słuchać rozmów.

Gdy myślę o opowieści, którą mam teraz rozpocząć, nasuwa mi się wspomnienie pewnego wieczoru z tamtego okresu, w czasie którego mama opowiedziała historię O srebrnym Ganeszu. Mówiła do niedźwiedziowatego mężczyzny z brodą leżącą na jego piersi jak śliniaczek. Miał na sobie długą muślinową kurtę', która jest prawie mundurkiem bengalskich intelektualistów. Z jego włochatych ust wystawała fajka przypominająca gałązkę. Nazywał się Babul Roy i pamiętam, jak myślałem, że to zabawne, że nazywają go Bubbles1. Bubbles był wówczas artystowskim reżyserem filmowym, raczej nieudacznikiem, i Maja bardzo chciała opowiedzieć mu swoją nową historię. (To był okres, gdy fascynowała się pisaniem scenariuszy, kino było ekscytujące, film Pather Panchali Saty-ajita Raya właśnie wszedł na ekrany, a dwa scenariusze mamy też zostały niedawno zrealizowane).

— Jak powinniśmy postąpić — pytała moja mama — kiedy nie wiemy, jakie będą następstwa naszych czynów? Nawet więcej, niż nie wiemy, nie możemy wiedzieć?

— Nie złapiesz mnie po raz kolejny na tę przynętę — odparł Bubbles, ssąc fajkę tak, że krztusiła się, wydając odgłos przypominający śmiech współczucia. — To twoje ulubione pytanie bez odpowiedzi.

„Złapiesz na tę przynętę". Czy Bubbles naprawdę tak powiedział? Wydaje się to mało prawdopodobne, lecz to właśnie przychodzi mi do głowy — w moim mózgu ośmiolatka za-

1 kurta — luźna koszula bez kołnierzyka

2 bubbles (ang.) — dosłownie bąbelki; również popularne określenie szampana

gnieździła się wówczas obsesja wędkowania. Tak czy owak, Maja dopięła swego, a nie chodziło jej bynajmniej o odpowiedź, tylko o pretekst do rozpoczęcia opowieści.

— Załóżmy, że to ty jesteś bohaterem tej historii — zagaja. — Pewnego dnia wychodzisz z domu, a na ulicy dwóch policjantów bije chłopca ulicznika. Przywiązali go za nadgarstki do balustrady twojego domu i okładają lathisami', Jest w tym samym wieku co Bhalu, lecz o wiele mniejszy. Krzyczy wniebogłosy. Po jego brudnej twarzy ściekają łzy. Na twój widok policjanci przestają. Pytasz ich, co to ma, do cholery, znaczyć. Mówią, że przesłuchują go, bo podejrzewają, że chce się włamać do twojego domu. Ty, poczciwa dusza, jesteś oburzony. Każesz im puścić chłopca. Gderają, że uniemożliwiasz im wykonywanie roboty, a tacy jak ty są pierwszymi, którzy narzekają na przestępczość. Dziesięć rupii załatwia sprawę.

— Dziesięć rupii? Nie dałbym bahinchodom2 dziesięciu anna — wtrąca Bubbles.

— Nawet dziesięciu pice! — wołam. To była okropna historia. Żal mi było tego chłopca. Czułem uderzenia policyjnych pałek na mojej głowie i moich plecach. Bubbles, który zapomniał, że słucham, poczuł się zawstydzony. — Hej, Bhalu, kolego, zapomnij o tym, co powiedziałem.

— On już zna to słowo — mówi moja matka. — Powinieneś posłuchać jego dziadka. Boże drogi! Co draga sylaba!

Rodzice ojca przyjechali z Kumharawy,żeby nas odwiedzić w Bombaju, zanim przeprowadziliśmy się na wzgórza. Stary rzucał bahinchodami na wszystko i wszystkich. Owoce, ryby, warzywa. Kłócił się z bahinchod praczem i po dwakroć bahin-chod mleczarzem. To nie jest odpowiedni moment, żeby przytaczać historię o krowie. Kiedy wyjechali, bardzo tęskniłem za dziadkiem, a Maja powiedziała, że już zdążyła zapomnieć, jak nieokrzesani są wieśniacy.

— Ale wróćmy do mojej opowieści — ciągnie Maja. — Bierzesz tego chłopca do środka i każesz służbie go nakarmić. Oni, rzecz jasna, myślą, że odebrało ci rozum.

1 lathisa — bambusowy kij noszony przez indyjskich policjantów

2 bahinchod (hindi) — epitet w rodzaju drań, sukinsyn

Bubbles skinął głową. Nie mogłem oderwać wzroku od jego fajki, strzelającej małymi kulami dymu, jak ciuchcie sapiące na

stacji w Ambona.

— Pochłania jedzenie jak wygłodniałe zwierzątko, którym zresztą jest. Pytasz go o rodziną, o życie na ulicy, lecz on nie chce mówić. Nie ufa ci. Prosi cię jednak o pieniądze. Dajesz mu pięć rupii. Po jego wyjściu zauważasz, że zniknął srebrny

Ganesz.

— A służący krzyczą: „Przecież mówiliśmy...".

— Naciskają cię, żebyś zawiadomił policję — kontynuuje

Maja.

— Bo w przeciwnym razie podejrzenie padnie na nich.

— Jesteś oczywiście zły, z powodu posążka, zlekceważenia przez chłopaka twojej dobroci, a najbardziej na swoje bur-żuazyjne złudzenie, że jeden akt dobroci może zmazać brutalne doświadczenia całego życia. Chcąc nie chcąc, idziesz na policję...

— A kiedy tam jesteś, chłopiec i jego banda przychodzą

i zgarniają resztę twojego srebra...

— Nie i — woła Maja. Patrząc wstecz, widzę, jak stara się ukryć irytację z powodu tych ciągłych, idiotycznych uwag, przeszkadzających jej w snuciu opowieści. Nie wiedziała wówczas, biedaczka, że traci czas. Bubbles Roy zrobił jeszcze jeden nijaki „społeczny" film, a potem pogrążył się w popularnej „kinowej" kulturze lat sześćdziesiątych. Gdyby mogła spojrzeć dziesięć lat naprzód i zobaczyć tytuły reżyserowanych przez niego filmów — Meri Manzil, Gawaar, Sadhu Sadhini oraz przeraźliwie głupi, lecz za to ogromnie popularny Sheikh Peeru — na pewno by się nie fatygowała. Lecz wciąż jest rok tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty ósmy. Wszystko jest możliwe.

— Nie, nie! — powtarza Maja. — Zaczekaj. Dwa tygodnie później srebrny posążek się odnajduje. Nikt nie potrafi wyjaśnić, w jaki sposób i dlaczego. Chłopiec był od początku do końca niewinny. Źle go oceniłeś i napuściłeś na niego policję; powiedziałeś, że popełnił prawdziwe przestępstwo, i teraz będą mieli powód, żeby puścić w ruch swoje lathisy. Czujesz się podle. Musisz ich powstrzymać. Postanawiasz odnaleźć chłopca, zanim zrobi to policja. Powraca durna nadzieja, że twoja dobroć mimo

wszystko coś zmieniła. Mówisz sobie, że przeznaczenie pokierowało tobą tak, żebyś uczynił dla tego chłopca coś znaczącego. Snujesz fantazje. Przyodziejesz go, dopilnujesz, żeby miał co jeść. Poślesz do szkoły. Może powinien zami...

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Jmcweb.org Booking

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL